ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΑΕΝΑΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙ

“Έζησε και πέθανε πολλές φορές το Καστελλόριζο. Ισοπεδώθηκε αλλά και ανοικοδομήθηκε άλλες τόσες. Καμία όμως δύναμη απ’ όσες διάβηκαν από εκεί δεν στάθηκε ικανή να το εξαφανίσει. Ο Ακρίτας αυτός στέκει και σήμερα ακλόνητος στο μετερίζι του. Αυτή ήταν πάντα η μοίρα του. Να στέκεται στην περιφέρεια, να φρουρεί και να μάχεται κάθε στιγμή. Λίγοι τόποι έχουν να παρουσιάσουν μια τόσο πυκνή ιστορία, γραμμένη από τόσους λίγους ανθρώπους μια χούφτα, με ένα τραγικό μεγαλείο. Το λιμάνι της Μεγίστης - λέγεται και έτσι το Καστελλόριζο από τον πρώτο οικιστή του, τον Μεγιστέα - που υψώνεται το πανάρχαιο φρούριο από πάνω του, ήταν η αιτία των συχνών επιδρομών αλλά και της ευημερίας και της ευτυχίας για τους κατοίκους του Καστελλορίζου.”

Εφημερίδα: Η Φωνή του Καστελλορίζου
Σεπτέμβριος 1965

Το παραπάνω απόσπασμα, συνοψίζει την δύσκολη, μα συνάμα γεμάτη δύναμη και επιμονή ζωή του Καστελλορίζου και των κατοίκων του.

Το μικρό νησί, ανατολικά του Αιγαίου, έχει καταφέρει από την αρχαιότητα ως σήμερα να διατηρήσει την ελληνικότητά του παρόλο που βρέθηκε για χρόνια στα χέρια ξένων κατακτητών - Οθωμανών, Γάλλων, Ιταλών και Βρετανών - πριν ενταχθεί κι επίσημα στον ελληνικό χάρτη.
Πως όμως κανείς να χωρέσει σε μερικές γραμμές τόση ιστορία;

Πως να μην αδικήσει τους Καστελλοριζιούς που παρά τις αλλαγές, τις καταστροφές, τον πόνο, κατάφερναν να σταθούν στα πόδια τους και να δημιουργήσουν ζωή απ’ την αρχή;